Η σχέση με τον πατέρα συχνά παραμένει στη σκιά, γεμάτη σιωπές, μικρές στιγμές και συναισθήματα που δεν βρίσκουν εύκολα λόγια. Η Μαρίτα Ρίτζι, μέσα από το νέο της θεατρικό μονόλογο «Όσα Δεν Έμαθες Ποτέ», επιχειρεί να φωτίσει αυτή τη μοναδική αλλά και συχνά υποτιμημένη σχέση. Με όχημα την προσωπική της εμπειρία και τις βαθιές μνήμες που της χάρισε η παιδική της ηλικία, δημιουργεί ένα έργο που συγκινεί, προβληματίζει και προσκαλεί τον θεατή να θυμηθεί δικές του ανείπωτες στιγμές. Σε μια ειλικρινή συνέντευξη, μας μιλά για την έμπνευσή της, τις δυσκολίες ενός μονολόγου και τη σημασία που έχει να αναγνωρίζουμε τη σιωπηλή αγάπη που μας διαμορφώνει. Ένα έργο που δεν είναι μόνο για τον πατέρα, αλλά και για την ίδια την αγάπη.
Η Συνέντευξη Της Μαρίτα Ρίτζι για τον θεατρικό Μονόλογο “ΌΣΑ ΔΕΝ ΕΜΑΘΕΣ ΠΟΤΕ “
Ο τίτλος του έργου σας, Ύμνος στον Πατέρα, είναι πολύ δυνατός. Πώς καταλήξατε σε αυτόν;
Ο τίτλος προέκυψε φυσικά καθώς έγραφα το έργο. Ήθελα να αποδώσω τον σεβασμό και την αγάπη που αισθάνομαι για τον πατέρα, όχι μόνο τον δικό μου, αλλά και ως έννοια. Ο «ύμνος» εκφράζει ακριβώς αυτό: μια τιμή σε μια μορφή που συχνά παραμένει σιωπηλή, αλλά ουσιαστική.
Ποια ήταν η πρώτη εικόνα ή ανάμνηση που σας ώθησε να ξεκινήσετε τη γραφή;
Ήταν μια παιδική ανάμνηση, μια απλή στιγμή που καθόμασταν μαζί στο σπίτι. Θυμάμαι την ηρεμία που απέπνεε, τη σιγουριά που μου έδινε η παρουσία του. Αυτή η εικόνα έγινε ο σπόρος για να ξεκινήσω να εξερευνώ τη σχέση μας μέσα από το γράψιμο.
Θεωρείτε ότι οι σχέσεις με τους πατέρες είναι κάπως υποτιμημένες στην τέχνη;
Ναι, το πιστεύω. Συχνά η μητρική αγάπη είναι πιο εμφανής και εκφραστική, γι’ αυτό και βλέπουμε περισσότερα έργα που την αναδεικνύουν. Οι πατέρες όμως, με τη σιωπηλή τους δύναμη και την αγάπη που συχνά εκφράζεται μέσα από πράξεις και όχι λόγια, παραμένουν σε δεύτερο πλάνο. Ήθελα να φέρω αυτό το στοιχείο στο προσκήνιο.
Πόσο δύσκολο είναι να στηρίξετε ένα θεατρικό έργο μόνο σε έναν μονόλογο;
Είναι σίγουρα απαιτητικό. Πρέπει να κρατήσεις το ενδιαφέρον του θεατή από την αρχή μέχρι το τέλος, χωρίς την υποστήριξη άλλων χαρακτήρων ή παράλληλων πλοκών. Η πρόκληση είναι να χτίσεις μια ιστορία που να είναι αρκετά δυνατή ώστε να παρασύρει τον θεατή, κρατώντας τον συναισθηματικά δεμένο.
Πώς επιλέξατε να δομήσετε την αφήγηση;
Η αφήγηση δεν είναι γραμμική. Ακροβατεί ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, στις αναμνήσεις και στις σκέψεις του χαρακτήρα. Αυτή η δομή με βοήθησε να δείξω πώς οι παιδικές εμπειρίες επηρεάζουν τη σημερινή μας αντίληψη για τη ζωή και τη σχέση μας με τους γονείς μας.
Υπήρξαν στιγμές που αισθανθήκατε ότι αποκαλύπτετε πολλά για τον εαυτό σας μέσα από το έργο;
Ναι, πολλές φορές. Είναι σχεδόν αδύνατο να γράφεις κάτι τόσο προσωπικό χωρίς να νιώθεις ευάλωτος. Αλλά πιστεύω ότι αυτή η ειλικρίνεια είναι που κάνει το έργο δυνατό. Αν δεν είμαι εγώ ειλικρινής, πώς μπορώ να περιμένω από το κοινό να το νιώσει;
Ποιο ήταν το πιο συγκινητικό σχόλιο που λάβατε από κάποιον που διάβασε το κείμενο πριν την παράσταση;
Ένας φίλος μου είπε ότι τον έκανε να αναρωτηθεί πότε ήταν η τελευταία φορά που μίλησε με τον πατέρα του για κάτι ουσιαστικό. Αυτό το σχόλιο με άγγιξε, γιατί ακριβώς αυτό θέλω να προκαλέσει το έργο: έναν διάλογο, μια σύνδεση που μπορεί να έχουμε παραμελήσει.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη βοήθεια που σας πρόσφερε ο σκηνοθέτης Χριστοδούλου στην προετοιμασία;
Με βοήθησε να ξεκαθαρίσω την ουσία του έργου. Μου ζήτησε να εστιάσω στο γιατί αυτή η ιστορία πρέπει να ειπωθεί, όχι μόνο για μένα, αλλά για το κοινό. Η ματιά του ήταν πάντα καίρια και εμπνευστική.
Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να πείτε στους θεατές πριν δουν την παράσταση;
Να έρθουν με ανοιχτή καρδιά και χωρίς προσδοκίες. Το έργο δεν είναι μόνο ένας ύμνος για τον πατέρα, αλλά και μια εξερεύνηση του τι σημαίνει να αγαπάς, να συγχωρείς και να αναγνωρίζεις τη σημασία των μικρών στιγμών.
Ευχαριστούμε πολύ και σας ευχόμαστε μια δυνατή πρεμιέρα.
Σας ευχαριστώ θερμά! Ελπίζω το έργο να αγγίξει τους θεατές όσο με άγγιξε κι εμένα όταν το έγραφα.
Ο θεατρικός μονόλογος της Μαρίτας Ρίτζι δεν είναι μόνο μια παράσταση, αλλά και μια αφορμή για ενδοσκόπηση. Με τις λέξεις της, μας καλεί να θυμηθούμε, να συγχωρέσουμε και να δούμε με νέα ματιά τη σχέση με τους πατέρες μας. Μην χάσεις αυτή την παράσταση. Θα σου μιλήσει στην καρδιά.
